Eigenlijk is het bizar dat Dweezel en The Dog nog niet bijster veel over De Groep hebben gezegd. Na die overpeinzing is het dus misschien tijd om enig proza daaromtrent te produceren. In één van de komende posts plaats ik hier wel eens de demo en misschien, heel misschien, verklap ik u wel de naam.
De Toetsenist – die vorige week een vrouw hielp bevallen in het vliegtuig – en Dweezel hebben nog niet zó heel lang geleden enkele jaren samen gespeeld in een andere band. In die illustere tijd leerde Dweezel Nr2 kennen als zangeres van die groep, met alle gevolgen vandien. Eén van die gevolgen was dat we de groep moesten verlaten: Nr2 werd aan de deur gezet en Dweezel, toen relationeel verbonden met haar, was collateral damage. Misschien maar best ook, want als ik zou gebleven zijn, zou mijn leven thuis nog minder veilig geweest zijn. Edoch (ik vind dat zo’n maf woord), toen De Toetsenist vernam dat Dweezel eindelijk de stap had genomen om Nr2 te laten verwijderen uit zijn leven, vroeg hij aan Dweezel of die het zag zitten om een nieuwe groep te starten. Vaneigens. Twee broers, ooit de meest begeerde vrijgezellen van Sin City (volgens insiders is dat naar het schijnt Zottegem), werden onder de arm genomen om De Groep te vervolledigen. Twee broers, de ene De Zanger/Gitarist, de andere De Drummer. Dat was ongeveer op de kop af twee jaar geleden.
We zijn allemaal tussen de dertig en de veertig (nog effekens), Dweezel is de enige die “in een relatie” zit, de andere drie zijn getrouwd. We hebben ons allemaal al vermenigvuldigd en in totaal telt de offspring zo’n acht kinderen (ik weiger te schrijven “kids”). Kortom, we zijn allemaal gelukkig en alle nummers gaan toch, zoals het hoort, over the L-word en de neveneffecten er van.
De nummers worden ook, op enkele na, allemaal geschreven, eerder gespuid, door De Zanger/Gitarist en waar hij het haalt weet niemand – ik beeld me in dat hij ’s nachts, terwijl zijn wederhelft compleet afgepeigerd ligt te slapen, opstaat, in een donker hol onder de grond kruipt met zijn gitaar en denkt aan alle jonge maagden uit Sin City en wijde omstreken die de revue zijn gepasseerd in een ver vervlogen verleden. Nog genoeg voer voor honderd songs 🙂
De Toetsenist, notoir single malt kenner, gebruikt zijn vingers ook nog voor iets anders dan jobgewijs in andermans orifices te koteren: hij beroert de toetsen met heel veel liefde en produceert af en toe riedels die ook uitgroeien tot songs. Waarschijnlijk in dezelfde omstandigheden, ondergronds in een hol, denkend aan de jonge maagden die hij niet heeft gehad, want hij is al samen met zijn eega sinds mensenheugenis en op onze leeftijd reikt dat niet verder dan twintig jaar.
En dan hebben we natuurlijk De Drummer: volgens de mening van alle vrouwen en ook voor Het Lief, “ne wree schone vent”. Wat er in zijn hoofd omgaat, daar hebben we allemaal het raden naar, maar ik denk dat alle maagden die zijn broer, De Zanger/Gitarist, zijn gepasseerd, eerst een pitstop bij hem hebben gemaakt. Hij mept op zijn drum met overgave en samen met hem vormt Dweezel de ritmesectie.
We repeteren één keer per week (als er een optreden nadert, zoals nu, wordt er twee keer gerepeteerd in de voorafgaande weken) in een kamer boven een heel berucht café in de omgeving van Sin City en worden gedurende de hele repetitie ten gepasten tijde voorzien van drank door een lokale fan, onze Road Manager genoemd. Soms ook wel een fles rhum, enkele glazen en cola, maar over het algemeen gewoon bier (daar worden ook blonde Leffe en Duvel bij gerekend). Vermits Dweezel nog een eind moet rijden is hij vroeger weg dan de rest na de repetitie, maar soms – zo wordt er wel eens gefluisterd – gaan de andere drie bijna kruipend naar huis. Verantwoordelijke huisvaders als we zijn, stopt daar echter het rock’n’roll gehalte 🙂
Naar analogie met een oud nummer van de Peppers op de CD “The Uplift Mofo Party Plan”: “Me and My Friends”… De Toetsenist kende ik al langer en samen met De Zanger/Gitarist en De Drummer, zijn het de leukste, plezantste, integerste, meest boeiende en beste vrienden die een mens zich wensen kan. En we maken muziek. Zoals De Zanger/Gitarist het gisteren nog zei: “99% van mijn leven bestaat uit dingen die ik moet doen, 1% uit dingen die ik wil doen”. Ik neem aan dat De Groep behoort tot die ene procent en dat geldt voor ons alle vier.
Door het vuur, zeg ik u, door het vuur ga ik voor die mannen. Maar bassist zijn is ook al wijs en doet minder zeer 🙂
Dweezel the Dog 