Filevermaak

Elke ochtend van elke werkweek. Op maandag, woensdag en vrijdag het vagevuur, op dinsdag en donderdag de hel. Niet dat ik me het zo zwaar aantrek hoor in mijn leren salon, koffiemok bij de hand en af en toe een sigaret – ja, fanatiekelingen, ik rook! En zelfs in de auto! – maar soms kan ik me wel mateloos ergeren. Deze ochtend bijvoorbeeld: rustig voortkabbelend op het derde baanvak aan 60km/u, op een bescheiden 10 meter of zo van mijn voorligger, in wat men noemt een accordeonfile. Rijden, stoppen, rijden, stoppen. En op 2cm achter mij zo’n BMW met achter het stuur een gezonnebrilde, uitvoerig geföhnde, zonnebankbruine, kijk-eens-naar-mij-wat-ben-ik-toch-ongelooflijk broekventje. Met zo’n melksnorreke, onaangeroerd sinds de eerste haartjes verschenen. Aan het flikkeren met zijn lichten, zwaar obsceen gestikulerend. Dweezel, immer de rust zelve (yeah, right), placht dan wel eens The Dog in zichzelf voelen grommen. De nacho achter mij – ik weet niet waarom, maar dat type macho’s doet me altijd denken aan nacho’s – besluit dan maar mij rechts in te halen, met als gevolg dat hij op zijn remmen moet gaan staan omdat hij over het hoofd had gezien dat er schuin voor mij, op het tweede baanvak, ook iemand reed. Zo’n Suzuki’tje op vier fietsbanden. Ik passeerde de nacho en glimlachte vriendelijk als antwoord op zijn opgestoken middenvinger en hij schoof weer in achter mij. Bij zijn volgende poging om me rechts in te halen was hij zo woest naar mij aan het gebaren, dat hij glad in het gat reed van datzelfde Suzuki’tje. Lap, onmiddellijk alles blok, ik ook. De nacho vliegt uit zijn voiture en loopt wild roepend naar de bestuurderskant van de onfortuinlijke in wiens gat hij had gereden en bonkt razend op de ruit. De deur gaat langzaam open en ik zie voeten in gigantische rieten slippers het wegdek raken, gevolgd door gejeansde benen met een omvang van mijn middel. Dan een torso om u tegen te zeggen, armen als bomen in een hyperstrak t-shirtje, en een kop van jewelste. Zo een kóp, weet u wel, lijkend op een machtig wapen dat door alles heen kan geramd worden. Nacho werd wat bleekjes en keek even later pijnlijk grimassend naar boven in de neusgaten van de bestuurder van de Suzuki (het raadsel van hoe die man daarin kon blijft tot op heden onopgelost). Ik was ondertussen ook uitgestapt en was dicht genoeg om de boom te horen vragen: “U zei?” Bleke Nacho keerde zich dan tegen mij (ik zal u zijn verwoording besparen, de voortplantingsorganen des mans en de voortplantingsdaad op zich kwamen er veelvuldig in voor), zonder resultaat, want andere chauffeurs waren evenzeer getuige geweest van zijn irritant gedrag. Politie er bij en, om een lang verhaal kort te maken, nacho’s BMW was niet verzekerd en nacho had geen rijbewijs… Lichtjes stomend uit zijn oren, nogal rood aangelopen, okselvijvervormend was hij getuige van hoe zijn voiture op de pechstrook werd geduwd… En Dweezel wuifde glimlachend vaarwel, The Dog in zich lichtjes aan het strelen tot het grommen ophield.

De file? Eén en al plezier, ik zweer het u.