A few hours of bitfucking

Snif, snotter, snuit! Aaaaa…aaaa….aaaatsjoem! Pweuuuut! Dweezel en The Dog hebben een valling en zitten allebei nog op het werk alwaar er straks om 22u een interventie moet gebeuren. Morgen om 9u wordt er dan gezellig vergaderd over die interventie, dus veel meer dan 4u slaap zal er weer niet in zitten vannacht. Anderzijds betekent dat wel dat ik – zeer tegen mijn zin en absoluut niet mijn gewoonte – in oktober 48 overuren heb gepresteerd (toch de overuren die ik verkies in te brengen). Voor velen onder u is dat misschien de gewoonste zaak ter wereld, awel, voor ondergetekende absoluut niet: ik heb een aangeboren aversie voor opstaan en werken en al zeker voor opstaan om te gaan werken. Overuren kloppen is absoluut niet aan mij besteed, maar anderzijds kan het grote voordeel van 6 dagen verlof extra bijeen te scharen ook wel tellen natuurlijk. Als ik zou kunnen kiezen, dan zou ik echter veel liever seffens tegen Het Lief gaan aanschurken, een Duvel in de ene hand en een sigaret in de andere. Nu zal ik dus maar wat aanschurken tegen de drie 19″ schermen voor mijn neus en ondertussen bellen met de workbench in Tsjechië. Van Duvel helaas geen sprake, dat zit hier niet in de automaten. Hetgeen op koffie lijkt, zal moeten volstaan.

De enige andere aanwezige hier is een consultant uit Luxemburg en die zit aan de andere kant van dit toch wel grote gebouw. Ah ja, de kuisploeg is er ook. De enige andere geluidsfactor is het constante gezoem van de klimaatregeling en af en toe brandweer- en/of ziekenwagensirenes buiten op de kleine ring. Met een kop vol snot in zo’n omgeving zitten, lijkt soms surreëel: het geluid wordt precies gefilterd door al het snot, het licht is net te fel voor de gevoelige ogen en de planten lijken onnatuurlijk groen. Een andere planeet als het ware. Don’t wanna be here, but I am.

Ondanks die aangeboren aversie ben ik geen langharig werkschuw tuig: ik kan mateloos genieten van een plateauke te gieten, een dak te isoleren, een zoldervloer te leggen en wat weet ik nog al meer. Ook nadenken over verschillende invalshoeken, scenario’s en pistes om het één of ander probleem aan te pakken is een waar genot. Het is gewoon dat je op het werk te maken krijgt met zoveel oninteressante pietluttige extra factoren, dat het soms zwaar tegensteekt.

“Due to unexpected exponential growth of the Sybase DB some segments were stored on the root of the server, out of the cluster. Extra diskspace and filesystem space has to be accomodated, after which the segments on the root of the server can be restored inside the cluster”. Ik weet wat ze zeggen, maar aangezien ik geen knijt afweet van Unix servers, zit ik hier dus enkel om de communicatie tussen de Luxemburgse consultant en de Indische consultant te ‘managen’. De Luxemburger vindt dat je met Indiërs geen zak kan aanvangen, en de Indiër lacht continu zijn witte tanden bloot omdat hij niet verstaat wat de andere zegt in het Frans. Ik zit daar dan tussenin en vertaal van het Frans naar het Engels en van het Engels naar het Frans. Gelijk de drie aapkes van horen, zien en zwijgen. Tussendoor bel ik dan nog wat naar Tsjechië om dingen te laten doen op servers in Duitsland. Multi-cultural multi-environmental communication management. “Les Indiens sont des singes, on ne peut rien faire avec”. “He thinks you’re an ape and completely obsolete” – nee, dat vertaal ik natuurlijk niet, want die Indiër is best wel een vriendelijke en heel capabele man. Nog zeven uur en ik kan naar huis – als alles goed verloopt natuurlijk. En als ik onpartijdig blijf tussen de twee bitneukers in.

Tags: bitneukers, Indiërs, singes, snot