Ik msn, jij msn’t, wij msn’en, the virtual bar

Dweezel en The Dog are back! Na een korte periode van niet één maar vijf tandjes bijsteken werkgewijs en véél te weinig slaap, zijn we, bijna uitgerust, terug op post.

BV: “ik zen overal bruin en geschoren”
Dweezel:”Ah ja? Ik ben overal bleek en laat alles welig tieren.”
BV: “en ik he ne C-cup”
Dweezel: “Ik wil een M-cup.”
BV: “M? ken ik nie. Zien!”
*webcam aan*
*Dweezel toont grote koffiemok met de letter ‘M’ op*
BV: “Ja seg”
*webcam uit*
BV: “Wilde mijne C nu zien of nie?”
Dweezel: “Nope.”
*weigert verzoek om webcam aan te zetten*
*foto rechts boven verandert in – jawel*
Dweezel: “Ik had toch gezegd dat ik ze niet wou zien?”
*foto rechts boven verandert in eentje van een geschoren onderdeel*
Dweezel: “Ah! Emiel Goelen?”
BV: “klootzakske”
Dweezel: “Neen, dat krijg je niet te zien. Ik ga je blokkeren. Bye!”
*blokkeert de BV*
*even later een mail in hotmail met de boodschap ‘ge weet nie wa ge mist’, vergezeld van de foto’s in het groot*

Je komt soms wat tegen op msn. Je hebt de intellectuelen, je hebt de wanhopigen, je hebt de lievekes en je hebt de sletten. Voor elk wat wils, van zinderende hersens tot lillend vlees, van diepe droefheid tot extatische vrolijkheid. Hoe ik het ook draai of keer, in bijna iedereen vond ofwel Dweezel, ofwel The Dog wel iets boeiends terug. Soms droefheid, soms eenzaamheid, soms speelsheid, soms verlangen en soms, heel soms, gewoon een goeie babbel die wel enkele avonden en/of nachten kon duren.

Ja ja, beste lezer, schrik niet maar Dweezel en The Dog vonden msn tijdens een korte fase in hun leven best wel leuk. Leuk tot op het moment dat ze weer eens om zes uur ’s ochtends naar hun bed kropen, drie thermossen koffie binnen en een (midden in de nacht in de nachtwinkel vers gehaald) pakje tabak opgerookt, scheel van op dat scherm te kijken en met het volle besef dat een uurtje slaap de volgende werkdag zwaar zou wegen. De aandacht die je krijgt (en geeft), in een medium dat uiteindelijk echt hol is, leidt per definitie naar verslaving. De hoop nicknames in je lijst met contactpersonen waarvan je op den duur niet meer weet wie ze zijn en op welk onderdeel van het Fenomeen je ze hebt leren kennen, heeft een bittere nasmaak omdat je beseft dat de indrukken, hoe goed ze toen ook aanvoelden, veelal niet blijvend zijn. Als je jezelf toelaat een msn-adept te worden, geef je jezelf een – en ik spreek uit ervaring – access all areas pasje in Zombie Nation. Het heeft zijn charme, maar enkele maanden was meer dan genoeg voor Dweezel en The Dog.

Het hangt er natuurlijk ook vanaf wat je zoekt. Dweezel zocht een stabiele, lieve partner, The Dog zocht in diezelfde partner genoeg speelsheid. Het Lief bleek eerst en vooral heel speels: de manier waarop ze me benaderde was op zijn minst bijzonder origineel te noemen en toen ze later die nacht langskwam bleek ze nog heel lief te zijn ook. Wat je ook zoekt in msn, je vindt het wel, daar ben ik van overtuigd, maar eens je denkt het gevonden te hebben en je niet de stap zet naar IRL zoals dat heet, verwatert dat contact. Als het klikt, neem dan de spreekwoordelijke koe bij de horens en navigeer naar een date. De charme van quasi anoniem achter je scherm te zitten tikken op je klavier is leuk, dat geef ik grif toe, maar met iemand babbelen en oogcontact hebben is leuker; soms zit het er boenk op in de chat, maar glad naast IRL en dat is het enige gevaar – waar is de klik heen? Hebben we elkaar eigenlijk echt wel iets te zeggen? Hebben we tout court wel interesse om hier te zijn? Dat is ook zoiets: als het binnen de eerste minuut op een date niet “gemakkelijk” loopt, dan heeft de date al maar vijftig procent meer kans om leuk te worden. Allez, dat is toch de ervaring van zowel Dweezel als The Dog. “Gemakkelijk” was voor Dweezel iemand met verstand en voor The Dog iemand met sprekende ogen en een eerlijke lach – het weze genoteerd dat anderen een compleet andere definitie aan “gemakkelijk” kunnen geven 🙂

Etiquette? Op msn? Naaah, onbestaand. Alles wordt bepaald tijdens die kortstondige ogenblikken one-to-one en de do’s and don’ts merk je snel genoeg. Sommigen tonen zich meteen (té) speels, sommigen zijn (té) terughoudend. Het enige waar ik compleet de seskes van kreeg waren zo van die widgets die dienen ter vervanging van letters: sommige BV gebruikten er zó veel, dat het echt zielig werd en dan vroeg ik me steevast af welke hoek er nu weer af was die hen dreef om die dingen te gebruiken. Want BV met hoeken af, daar kan ik van meespreken – helaas – en wou ik zo ver als mogelijk uit de buurt houden. Wat ik dan wél beschouw als etiquette is: respecteer de “bezet”-status van anderen. Niks zo irritant als de hele tijd gestoord te worden tijdens een leuke conversatie.

Kortom: msn is het verlengde van het Fenomeen en maakt alles véél gemakkelijker. Zowel Dweezel als The Dog zijn er compleet van afgekickt, maar als het op het onderhouden van vriendschappen aankomt, zou ik me daar nog wel aan wagen. Zo heb ik vrienden in een heel ver buitenland en zowel Skype als msn zijn in dergelijke omstandigheden handig, maar er is één ding waar ik het wat lastig mee heb vandaag de dag: na op zijn minst acht uur per dag achter een scherm te zitten, is de behoefte om thuis nog eens de pc aan te zetten ’s avonds compleet onbestaand (vandaar ook de frequente herinneringsfacturen als je enkel on line banking doet). De mensen die me willen bereiken, kunnen me ook bellen nietwaar? Ha! Het Emiel Goelen schepsel heeft mijn gsm niet gekregen voor alle duidelijkheid – een beetje kieskeurig zijn we wel: een C-cup en geschoren onderdelen staan geenszins garant voor de persoon waaraan ze bevestigd zijn. Pars pro toto’s 🙂

Tags: geschoren, Het Fenomeen, Het Lief, msn, slaap