Dat ze wakker zijn

En lap! ze zijn terug, jawel, Dweezel en zijn hond. Enkele losse flodders…

Enkele maanden echt volledig geen zin gehad om te bloggen, maar ik heb mij zonet een deuk ge-enerveerd bij het lezen van een blog waarin élke zin, ik zweer het u, op z’n minst twee verkleinwoorden bevat. Zeetjes, zonnetjes, blogjes, centjes, badjes à volonté… I just don’t get it. Dat iemand in het dagelijkse taalgebruik af en toe verkleinwoorden gebruikt om effectief iets kleins te benoemen of als teken van affectie, natuurlijk, wie doet dat niet, maar deze blogger moet bij het herlezen van zijn schrijfsels toch op zijn minst nattigheid voelen? Tenzij hij natuurlijk overvallen wordt door affectie voor de zon, de zee, zijn blog, zijn geld en zijn bad, want dan zou ik het, als ik veel moeite doe, nog begrijpen. Het is natuurlijk ongetwijfeld een lieve man, maar ik kan en wil me de stroperigheid niet voorstellen die thuis, binnen die relatie, heerst. Het heeft, maar dat is mijn gedacht, iets afstotelijk.

Soit. Dweezel en The Dog zijn de afgelopen maanden druk in de weer geweest met feesten, Het Lief, de scheiding van Nr2, Dweezel Junior en vooral genieten van zijn ondertussen al acht maanden durende geluk. Feestjes, het liefje, het scheidingetje van Nr2’tje… Naah, het gaat me echt niet af. Sinds kort voer ik Dweezel Junior tot zijn groot contentement zelf naar school en ontlast ik Dweezel Senior op die manier een beetje, gebruik ik de bedrijfswagen enkel om naar het station te rijden en ga ik werken met trein en metro, eveneens betaald door de werkgever. Het is ook een jungle, maar op die manier spaar ik meer dan twee uur per dag uit en kan ik eindelijk terug wat lezen. Geen hoogstaande literatuur, eerder junkfood for the brain, maar dat het deugd doet, is een feit.

De toetsenist van onze groep, in zijn vrije tijd professor in het UZ Gent 😉 heeft vorige week op een vlucht naar Orlando een vrouw helpen bevallen op enkele duizenden meter hoog. Een heel nieuwe betekenis voor de Mile High Club: in plaats van te vogelen, bevallen. Hij stond in alle kranten, a glorious moment of fame, terwijl we eigenlijk eerder dat ogenblik wilden verwerven met de groep. ’t Is een begin natuurlijk en zou een leuke topic kunnen zijn in onze bio.

Dit was een opwarmerTJE, ik zal een poging doen om mijn blogJE te vullen met regelmatige postJES in dit jaartJE 2009. Veel lieve groetJES van DweezelTJE en zijn hondJE. Fuck, that really sucks! 🙂

Geek affinity?

Misschien pas ik echt wel niet in de professionele wereld waarin ik vertoef… The Dog alleszins niet, zoveel is zeker, maar nu begint Dweezel toch ook hard te twijfelen. How come? Door het bekijken van het filmpje van het laatste bedrijfsevent. Eén van de onderdelen was, per groep van tien, de eerste salsa pasjes aan te leren. De geeks waarmee de IT-wereld is bezaaid gaan, natuurlijk, in pak en das naar zo’n feest (uitzondering: ondergetekende), zijn netjes kortgeknipt (uitzondering: ondergetekende) en gedragen zich o zo professioneel (uitzondering: ondergetekende). Ziet u het al voor u? Zo’n bende en salsa? Op zich een leuke challenge natuurlijk met compleet ritmegestoorde mannen en zéker als het slachtoffer dat ons die pasjes moest aanleren een, euh, welgevormde jonge vrouw bleek te zijn, gekleed in een weinig verhullend niemendalletje. Onnozel gegiechel troef en op dat filmpje zijn alle blikken duidelijk gefocust op iets helemaal anders dan de pasjes. Héél professioneel… en de vrouw in kwestie was hét onderwerp van de rest van de avond in bewoordingen die, euh, niet van de poes waren. Ik krijg dan steevast zo’n wrang gevoel, zoiets van “kunnen die nu echt over niks anders praten dan over hun werk of over mooie vrouwen”? Nu, als je op het jaarlijks bedrijfsfeest bent mét partner, kan je sommige van die mannen wel begrijpen, maar toch… Ongetwijfeld zijn ze stuk voor stuk goed in hun job, daar niet van, maar daarbuiten merk je geen spatje empathie, charme, respect of originaliteit op. O ja, Dweezel en The Dog moesten daar ook bas spelen en de eerste vijf vragen er na waren allemaal variatie op: “uw gitaar heeft maar vier snaren, dat zijn er normaal gezien toch meer? Of was ’t één van in de solden?” Woehahahaha, lachen geblazen! Dweezel, rustig, antwoordde dan elke keer dat hij al blij was dat sommigen wisten dat het een soort gitaar was en dat een ‘gewone’ gitaar meer snaren heeft dan vier. Dé joke van de avond, dat en het feit dat ik was ingedeeld bij het roze team. Ik werd gebombardeerd tot gitaar-met-vier-snaren-spelende-homo, door quasi iedereen als grap bedoeld, maar door één complete etter niet. Te pas en ten onpas moest hij daar mee op de proppen komen, tot absoluut vervelens toe. Surreëel, die avond: een ‘gewone’ bas heeft vier snaren, ik ben een oer-hetero, ik heb in mijn vriendenkring enkele echte homo’s – zelfs het cliché type – en ik zit daar in een bende van ongeveer veertig geeks waar ik geen enkele, maar dan ook geen enkele affiniteit mee heb. Het was alsof ik er niet was, het was alsof ik keek naar mezelf van ergens anders, way up cloud nine, maar The Dog gromde dat het een lieve lust was…

Let op, ik scheer niet alle IT-ers over dezelfde kam, helemaal niet. Ik heb enkele vrienden uit die wereld die wél een mening hebben, die wél kunnen schrijven (bijvoorbeeld het proza van Coltrui) en niet over niks anders dan hun werk of vrouwen kunnen praten. Zij beheersen de kunst van in die wereld te vertoeven en zich niet te enerveren in de complete oppervlakkigheid en de onbestaande emotionele quotiënten van de mede-bewoners. Zij doen hun job bovendien graag en daar heb ik alle respect voor. Misschien ben ik gewoon te moeilijk? Of misschien ben ik wel de etter? Op elk nieuw intake gesprek bij elk nieuw bedrijf kan ik me verkopen als de beste, praat ik hun taal en draag ik een pak en een das en steevast, eens ik een maand in die nieuwe functie zit, vraag ik me af waarom ik me die job nu weer heb ingezwanst want het interesseert me, in se, geen flikker. It’s a job, het is goed betaald, ik heb een dikke voiture, ja. Het échte leven en echte voldoening heb ik elders gevonden en ik denk dat professionele voldoening me altijd vreemd zal blijven zolang ik in dezelfde branche blijf werken.

It could be worse, right? Eigenlijk ben ik intens gelukkig en bezorgt thuiskomen bij Het Lief mij een instant cloud ten ervaring. Dàt, beste mensen, doet al mijn frustraties over banaliteiten zoals mijn werk, verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik smelt met veel plezier mee.

Om het met Chic (die van Le Freak) te zeggen: “yawza, yawza, yawza“. 🙂

Happy days

Voorwaar, het is een blijde dag. De advocate heeft gisteren laten weten dat de wettelijke scheiding met Nr2 een feit is en dat ze naar het gevraagde onderhoudsgeld kan fluiten. Ho ho ho and (yet another) bottle o’ rhum! Eigenlijk wel straf, een huwelijk van elf maanden, op mijn kosten geleefd, Dweezel and The Dog compleet murw geterroriseerd, geen kinderen en dan nog onderhoudsgeld vragen omdat haar ‘levensstandaard is gedaald’. Yeah, right. Sommige mensen hebben toch echt lef. Nu gaat het dossier naar de notaris en dan weet ik hoeveel ze eist en krijgt voor het huis, een huis dat ik heb gehuurd in ’95, gekocht in ’97, verbouwd in 2001 en ingekocht van Nr1 in 2003. Nr2 heeft er elf maanden gewoond, van begin 2006 tot begin 2007 – wat, denkt u, is fair? Hoeveel moet ze krijgen?

Het Lief heeft gepraat over een (leeg) aquarium dat ze nog ergens heeft staan en dat moet verhuisd worden. Een makkie? No way, het is een aquarium ter grootte van – hou u vast – een uit de kluiten gewassen ligbad en weegt ook een pak meer. Dweezel Junior heeft dat vaneigens gehoord en wil nu al vissen gaan kopen tegen dat het ding er staat. “Waar moeten ze dan voorlopig leven?” wordt natuurlijk beantwoord met “In ons bad natuurlijk, papa”. Alle uitleg over de noodzaak aan waterfilters en zuurstofpompkes wordt natuurlijk beantwoord met “Waarom?”. Kortom, eindeloze uitleg voor het slapen gaan.

Vermits het een blijde dag is, willen zowel Dweezel als The Dog nog even vermelden dat ze de afgelopen vijf maanden ongelooflijk gelukkig lopen en er wordt heel voorzichtig gedacht en gesproken over een eventueel samenhokken met Het Lief. Dweezel en The Dog en Dweezel Junior kijken daar heel erg naar uit. De hond en de katten ook. Dweezel Senior ook. Als het zover komt, zullen de gezamenlijke zuchten van opluchting een heuse windhoos zijn denk ik. En, voor alle duidelijkheid, mocht ik alles opnieuw moeten ondergaan om te komen tot op dit punt, ik zou er zonder aarzelen voor tekenen. Life begins at forty? Wel, in mijn geval mag het gerust een jaartje te vroeg beginnen 🙂

Eros en logos: Fenomeen gevolgen

Het is toch jammer, sommige dingen die Dweezel en The Dog lezen op blogs her en der. Single vrouwen en mannen die daten en, jawel, nu en dan iemand tege het vege lijf lopen waarmee het bijzonder goed klikt. En dan? Dan worden complete posts gewijd aan de twijfel, het eeuwige gevecht tussen ratio en eros, verstand en gevoel. Een veelvuldig gebruikt woord is “voorzichtigheid” en de factor die tot twijfelen aanzet is steevast “niet écht fysiek aangetrokken zijn, geen coup de foudre, geen liefde op het eerste zicht”. Dweezel en zeker The Dog zouden nooit pretenderen iets zinnigs over relaties – of prille relaties – te kunnen zeggen, maar het minste dat ze kunnen doen is putten uit eigen ervaringen en een eigen mening spuien overgoten met die dikke saus der maturiteit, de vettige jus van “het ouder worden en dus, misschien, wijzer”. Yeah.

Zoals u weet, beste lezer, hebben Dweezel en The Dog wel wat gedate door middel van Het Fenomeen en ze hebben het relatieve geluk gehad steevast met mooie vrouwen te daten. “Mooi” in de zin van “lustopwekkend”: mooi gebouwd, mooi gezicht enzovoort en zo verder, de dingen waar mannen veelal op letten. Vrouwen waarop men dus op een eerste date zou kunnen verliefd worden, puur lijfelijk. Noch Dweezel, noch The Dog deden dat, wat niet wil zeggen dat de gedachte “lekker ding” niet door hun respectievelijke hoofden speelde en eventuele verdere activiteiten nu en dan niet werden afgeslagen. Edoch! Verliefd worden Dweezel en The Dog zelden snel en daar waar vroeger het uiterlijk een enorme rol speelde, speelt nu veel meer de “vrouw achter al dat moois” de hoofdrol. Akkoord, ik prijs mezelf natuurlijk gelukkig dat Het Lief een fantastisch mooie vrouw is vanbuiten en vanbinnen (en zoiets is natuurlijk subjectief), maar zelfs als ze minder mooi zou zijn, zou ik er nog voor gevallen zijn. Even zwaar. Want het “klikt” zoals het hoort te klikken en op de leeftijd van 39 jaar is dàt hetgeen telt, niet of ze al dan niet een lekker dier is.

Er wordt verschrikkelijk getwijfeld in de datende wereld, iedereen lijkt wel op zoek naar de prins op het witte paard of de prinses in de gouden koets. Er wordt ondermeer gelet op zaken zoals “is hij/zij mijn type wel”… Type? Huh? Dweezel en The Dog hebben dat niet, een “type” vrouw op het zo gevreesde en gekeurde uiterlijke vlak. Als ik dan lees dat sommige bloggers zozeer beginnen twijfelen dat elke kans op voorhand eigenlijk al doodbloedt, dan vind ik dat ongelooflijke zonde. Natuurlijk is er altijd wel ergens twijfel, in grotere of kleinere mate, maar met een zelfde toekomstvisie, een portie humor en een klik, kom je al een heel eind. Not all that glitters is gold is een waarheid als een koe. Als bovendien de twijfels gevoed worden door “ervaringen” uit het verleden en dat dus daarom het heden geen kans gegeven wordt, dan vind ik dat nog erger. Iedereen heeft zijn trauma’s en complexen, maar als die niet van een levensverwoestende aard zijn, dan gaat het erom hoe je er mee omgaat en persoonlijk zou ik ze nooit toestaan een potentieel geluk in de weg te staan.

En dan is er nog al die zever van “verliefdheid is een chemisch proces dat na 7 maanden sowieso gedaan is”. Could be, is misschien wel waar, maar verliefdheid cultiveer je zélf. In iedereen is er wel iets waarop je verliefd kan worden als je wil, maar dit kan natuurlijk ook ongelooflijke zever zijn. Ja, alles is biochemie en is genetisch sinds duizenden jaren bepaald, iedereen zoekt instinctief naar een partner die een goeie vader/moeder zou zijn voor de kinderen… Hallo? De tijden zijn wél veranderd in vergelijking met de tijden van leven van de jacht en de visvangst. Waar toen de mannelijke holbewoners gezellig mammoeten gingen jagen, de vrouwelijke de grot wat proper hielden en het Blue Velvet-credo “I’ll fuck anything that moves” hoog in het holbewonersinstinct zat gebakken, is ondertussen geëvolueerd naar “ik wil complete liefde op het eerste zicht” én “ik wil een man/vrouw met ambitie” én “ik wil een man/vrouw met een carrière”. Dat is één verlangen op basis van gevoel en twee verlangens op basis van ratio. Als er dan zwanger geworden wordt, dan wordt dat verlangenspatroon compleet overhoop gehaald. Sommigen kunnen daarmee om, anderen niet en het zijn veelal zij die er niet mee omkunnen, die scheiden. Kinderen en bouwen zijn in onze tijden dé redenen om te scheiden, terwijl ze vroeger veelal garant stonden voor zekerheid en stabiliteit… In de kantlijn even vermelden dat Dweezel en The Dog Dweezel Junior hebben gekregen in hetzelfde jaar dat ze hebben verbouwd, go figure 🙂

Wat zijn de ambities en verlangens van Dweezel? Een warm nest, een trouwe partner en nog wat extra trippelende voetjes van Dweezel-en-Het-Lief-Juniorkes. Ambities en verlangens van The Dog? Zie mij graag en fuck me senseless. Die twee samen vertalen zich in een een verlangen naar een stabiele, leuke, gezonde, heden- en toekomstgerichte relatie. Mijn carrière is bijzaak en dient enkel om op een comfortabele manier te kunnen leven. Ik heb dat op sommige dates gezegd en af en toe was de date om de één of andere reden plotseling gedaan 😉 Enneuh, de eerste die voor mij gekozen heeft omwille van het feit dat ik een huis had én een carrière én geld was Nr2 en u kan in eerdere posts lezen hoe dat is geëindigd. Het Lief is niet weg gelopen, ze is gebleven 🙂

Mijn heel persoonlijke mening is dat vanaf een zekere leeftijd een goeie “klik” genoeg is om een eventuele relatie een heel grote kans te geven en vroegere ervaringen in de eerste weken of maanden geen rol te laten spelen. De “klik” is voor mij een combinatie van logos en eros, een duo dat iedereen in zich heeft: hoe jonger je bent, hoe meer eros doorweegt, hoe ouder je wordt, hoe meer logos de kop opsteekt. Tegen sommigen zou ik graag Nike-gewijs zeggen: don’t think, just do it. Ook al had ik beter wat meer gedacht enkele jaren geleden 😉

Ik msn, jij msn’t, wij msn’en, the virtual bar

Dweezel en The Dog are back! Na een korte periode van niet één maar vijf tandjes bijsteken werkgewijs en véél te weinig slaap, zijn we, bijna uitgerust, terug op post.

BV: “ik zen overal bruin en geschoren”
Dweezel:”Ah ja? Ik ben overal bleek en laat alles welig tieren.”
BV: “en ik he ne C-cup”
Dweezel: “Ik wil een M-cup.”
BV: “M? ken ik nie. Zien!”
*webcam aan*
*Dweezel toont grote koffiemok met de letter ‘M’ op*
BV: “Ja seg”
*webcam uit*
BV: “Wilde mijne C nu zien of nie?”
Dweezel: “Nope.”
*weigert verzoek om webcam aan te zetten*
*foto rechts boven verandert in – jawel*
Dweezel: “Ik had toch gezegd dat ik ze niet wou zien?”
*foto rechts boven verandert in eentje van een geschoren onderdeel*
Dweezel: “Ah! Emiel Goelen?”
BV: “klootzakske”
Dweezel: “Neen, dat krijg je niet te zien. Ik ga je blokkeren. Bye!”
*blokkeert de BV*
*even later een mail in hotmail met de boodschap ‘ge weet nie wa ge mist’, vergezeld van de foto’s in het groot*

Je komt soms wat tegen op msn. Je hebt de intellectuelen, je hebt de wanhopigen, je hebt de lievekes en je hebt de sletten. Voor elk wat wils, van zinderende hersens tot lillend vlees, van diepe droefheid tot extatische vrolijkheid. Hoe ik het ook draai of keer, in bijna iedereen vond ofwel Dweezel, ofwel The Dog wel iets boeiends terug. Soms droefheid, soms eenzaamheid, soms speelsheid, soms verlangen en soms, heel soms, gewoon een goeie babbel die wel enkele avonden en/of nachten kon duren.

Ja ja, beste lezer, schrik niet maar Dweezel en The Dog vonden msn tijdens een korte fase in hun leven best wel leuk. Leuk tot op het moment dat ze weer eens om zes uur ’s ochtends naar hun bed kropen, drie thermossen koffie binnen en een (midden in de nacht in de nachtwinkel vers gehaald) pakje tabak opgerookt, scheel van op dat scherm te kijken en met het volle besef dat een uurtje slaap de volgende werkdag zwaar zou wegen. De aandacht die je krijgt (en geeft), in een medium dat uiteindelijk echt hol is, leidt per definitie naar verslaving. De hoop nicknames in je lijst met contactpersonen waarvan je op den duur niet meer weet wie ze zijn en op welk onderdeel van het Fenomeen je ze hebt leren kennen, heeft een bittere nasmaak omdat je beseft dat de indrukken, hoe goed ze toen ook aanvoelden, veelal niet blijvend zijn. Als je jezelf toelaat een msn-adept te worden, geef je jezelf een – en ik spreek uit ervaring – access all areas pasje in Zombie Nation. Het heeft zijn charme, maar enkele maanden was meer dan genoeg voor Dweezel en The Dog.

Het hangt er natuurlijk ook vanaf wat je zoekt. Dweezel zocht een stabiele, lieve partner, The Dog zocht in diezelfde partner genoeg speelsheid. Het Lief bleek eerst en vooral heel speels: de manier waarop ze me benaderde was op zijn minst bijzonder origineel te noemen en toen ze later die nacht langskwam bleek ze nog heel lief te zijn ook. Wat je ook zoekt in msn, je vindt het wel, daar ben ik van overtuigd, maar eens je denkt het gevonden te hebben en je niet de stap zet naar IRL zoals dat heet, verwatert dat contact. Als het klikt, neem dan de spreekwoordelijke koe bij de horens en navigeer naar een date. De charme van quasi anoniem achter je scherm te zitten tikken op je klavier is leuk, dat geef ik grif toe, maar met iemand babbelen en oogcontact hebben is leuker; soms zit het er boenk op in de chat, maar glad naast IRL en dat is het enige gevaar – waar is de klik heen? Hebben we elkaar eigenlijk echt wel iets te zeggen? Hebben we tout court wel interesse om hier te zijn? Dat is ook zoiets: als het binnen de eerste minuut op een date niet “gemakkelijk” loopt, dan heeft de date al maar vijftig procent meer kans om leuk te worden. Allez, dat is toch de ervaring van zowel Dweezel als The Dog. “Gemakkelijk” was voor Dweezel iemand met verstand en voor The Dog iemand met sprekende ogen en een eerlijke lach – het weze genoteerd dat anderen een compleet andere definitie aan “gemakkelijk” kunnen geven 🙂

Etiquette? Op msn? Naaah, onbestaand. Alles wordt bepaald tijdens die kortstondige ogenblikken one-to-one en de do’s and don’ts merk je snel genoeg. Sommigen tonen zich meteen (té) speels, sommigen zijn (té) terughoudend. Het enige waar ik compleet de seskes van kreeg waren zo van die widgets die dienen ter vervanging van letters: sommige BV gebruikten er zó veel, dat het echt zielig werd en dan vroeg ik me steevast af welke hoek er nu weer af was die hen dreef om die dingen te gebruiken. Want BV met hoeken af, daar kan ik van meespreken – helaas – en wou ik zo ver als mogelijk uit de buurt houden. Wat ik dan wél beschouw als etiquette is: respecteer de “bezet”-status van anderen. Niks zo irritant als de hele tijd gestoord te worden tijdens een leuke conversatie.

Kortom: msn is het verlengde van het Fenomeen en maakt alles véél gemakkelijker. Zowel Dweezel als The Dog zijn er compleet van afgekickt, maar als het op het onderhouden van vriendschappen aankomt, zou ik me daar nog wel aan wagen. Zo heb ik vrienden in een heel ver buitenland en zowel Skype als msn zijn in dergelijke omstandigheden handig, maar er is één ding waar ik het wat lastig mee heb vandaag de dag: na op zijn minst acht uur per dag achter een scherm te zitten, is de behoefte om thuis nog eens de pc aan te zetten ’s avonds compleet onbestaand (vandaar ook de frequente herinneringsfacturen als je enkel on line banking doet). De mensen die me willen bereiken, kunnen me ook bellen nietwaar? Ha! Het Emiel Goelen schepsel heeft mijn gsm niet gekregen voor alle duidelijkheid – een beetje kieskeurig zijn we wel: een C-cup en geschoren onderdelen staan geenszins garant voor de persoon waaraan ze bevestigd zijn. Pars pro toto’s 🙂

Aliens en uitslapen

Het Lief heeft vandaag een vrije dag en zowel Dweezel als The Dog waren als poezen aan het spinnen van contentement toen ze het huis verlieten, een blond feetje achterlatend in hun bed. Dat feetje kon eindelijk eens uitslapen en het was deze ochtend de eerste keer dat ze dat ten residentie Dweezel kon doen terwijl ondergetekende én Dweezel Junior wél op moesten. Voelt heel huiselijk aan, voelt heel leuk aan, voelt niet meer vertrouwd aan, maar deugd dat dat doet, niet te doen. Ze was vroeg wakker maar heeft liggen nagenieten tot 11u. Ze heeft van alles in de frigo een beetje geproefd. Ze is nu wat op haar lappen en deze avond komt ze terug. ’t Is zowaar net echt.

Soms denkt Dweezel dat Het Lief from outer space is, echt a cosmic girl om het met Jamiroquai te zeggen. Het Lief zaagt niet, is niet opportunistisch, hecht geen belang aan het slijk der aarde, staat open voor alles, stelt geen voorwaarden, stelt geen eisen en is ongelooflijk goed met Dweezel Junior. Ze is sterk (gisteren heeft Het Lief zelfs een sofa samen met mij bovenop een jeep getild) en ze is mooi (maar loopt daar niet mee te koop). A natural beauty, weet u wel, zo eentje dat absoluut drop dead gorgeous is in alle omstandigheden zonder schmink… Ze houdt van dieren, ze houdt van de natuur, ze houdt van mensen en is heel empathisch… Kortom: Dweezel realiseert zich elke dag opnieuw dat hij een ongelooflijk gelukkige vent is… en dat hij het bijna niet kan geloven… of is het niet durf geloven? Hoe het ook zij, Dweezel denkt het bewijs van buitenaards leven gevonden te hebben op relatieplanet 🙂 They come in peace, apparently 🙂

U leest natuurlijk deze blog niet om te vernemen hoe gelukkig Dweezel wel is, tenzij u natuurlijk graag dat geluk benijdt. Zolang Dweezel echter onderhevig is aan deze stroming in zijn leven, zal de lezer posts als deze wel af en toe door zijn of haar maag gesplitst krijgen. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over… Wees gerust, de Fenomeenposts worden nog vervolgd: het msn-gebeuren is té leuk om niet over te schrijven.

Tagtricks: kies voor penetrant en oraal

’t Is erg gesteld met de wereld: een post met penetrante en orale tags en de hits vliegen de hoogte in 🙂 Tja, moet wel wat raar doen voor echte perverten die dan, met de broek al op de knieën, terechtkomen op iets heel anders dan ze verwacht hadden. Bummer!

Gisterenavond met Het Lief gekeken naar No Country for Old Men. I really dig Tommy Lee Jones en, zoals we gewoon zijn van de Coen brothers, alweer een pareltje. Het Lief was wel wat perte totale en heeft enkele stukjes gemist: ik kan er ook niet aan doen dat mijn schoot zo’n goed hoofdkussen is nietwaar? Soit, het is een hele goeie film.

Daarnet serieus gaan tafelen met één van mijn bazen. A whole lot of nice chitchat en Het Bedrijf gaat zijn best doen om me binnen afzienbare tijd wat dichter bij huis te plaatsen… Voor zij die mij niet kennen: ik ben volgens mijn naamkaartjes Senior Consultant and Project Manager, wat inhoudt dat ik gemiddeld om de zes maanden op een ander bedrijf de handen uit de mouwen moet gaan steken. Dichter bij huis zou betekenen dat ik gemiddeld drie uur per dag meer heb om te steken in Dweezel Junior, lezen, films kijken en, natuurlijk, blogs lezen en schrijven. I would really like that a lot… Edoch, eerst zien en dan geloven, maar hoop doet alleszins leven.

Ik ben eigenlijk nog altijd aan het denken wat er nu niet en wel verandert om toch tenminste iets te kunnen schrijven rond de titel van mijn blog… Ah! Hoe minder haar ik op mijn hoofd krijg, hoe meer ik elders lijk te kweken. Hebt u dat ook, beste mannelijke lezer? Het gevoel dat als je niet optreedt tegen de wildgroei dat je over enkele jaren je oorhaar diadeemgewijs over je hoofd zal kunnen samenvlechten? Quite fashionable, don’t you think? Nope. Om de enkele dagen je oren scheren, ’t is me wat, de confrontatie met raspende oorholtes enkele dagen na de scheerbeurt 🙂

Dweezelsoep

Het geheim van verse tomaten-met-paprika soep zit ‘m in de look en de verse basilicum die eraan wordt toegevoegd nadat de soep heeft gekookt. Niet de look, die mag meekoken, de basilicum niet. Helaas heeft Dweezel daarnet vergeten verse basilicum te kopen in de Carrefour, maar de soep is desalniettemin lekker, zei Dweezel Junior daarnet, voor de Grote Wandeling met de hond. Het Lief is ook nogal zot van Dweezelsoep, dus vannacht, als ze naar hier komt, kan ze ook nog wat degusteren.

Als het zo bijna een hele dag heeft gemiezerd, dan is het leuk wandelen in de – ik zal maar zeggen nazomerse – geuren van de net nog groene planten en bomen, de hoog opgeschoten maïsvelden en de bijna gerooide aardappelen. Je kan de zomer nog ruiken, een zomer die ondanks het weer toch één van de beste zomers van Dweezel is geweest, waarvoor dank aan Het Lief. Cara mia. In retrospect was het weer deze zomer eigenlijk prachtig, alles zit ‘m in de indrukken nietwaar?

Ik weet niet wat u betreft, maar Dweezel gaat straks op verzoek van Dweezel Junior kippenbouten bakken, broccoli stomen en aardappeltjes koken. Op dit ogenblik denkt Dweezel Junior nog niet aan het eten, hij is de macho aan het uithangen tegen de buurmeisjes – veel te jong om al interesse te hebben in the opposite sex, maar ergens geef ik hem al de boodschap mee eerst die uit de buurt te proberen en uiteindelijk te gaan lopen met eentje van De Stad. Never mind, dit is een inside joke tussen Dweezel en The Dog 🙂

Dit is zo’n avond waarop Dweezel, na het badkamergebeuren met Dweezel Junior, zal neerzijgen in de sofa, Duvel in de ene hand en sigaret in de andere en met een contente glimlach een film zal laten branden op zijn netvlies. In afwachting van Het Lief en morgen is het Rob De Nijs gewijs Zondag. It could be worse, it could be raining. Old Indian saying. Oh yeah 🙂